Ο Τελευταίος Αποχαιρετισμός.

Κάποτε ήταν δυο φίλες, η μια βασανιζόταν χρόνια από κρίσεις. Ζούσε με τον αδελφό της, ο οποίος την συντηρούσε. Η κατάσταση της κοπέλας ήταν τόσο άσχημη, που πολλές φορές δεν μπορούσε να βγει καθόλου από το σπίτι. Κάποια μέρα οι δυο φίλες είχαν ένα μικρό τσακωμό και έκαναν να βρεθούν δυο χρόνια.Κάποιο βράδυ, η φίλη της άρρωστης κοπέλας ήταν μόνη της στο σπίτι, όταν χτύπησε το κουδούνι. Όταν άνοιξε διαπίστωσε ξαφνιασμένη ότι ήταν η παλιά της φίλη. Εκείνη την ώρα το ρολόι χτύπησε έντεκα. Όταν η κοπέλα προσπάθησε να αγκαλιάσει την παλιά της φίλη, εκείνη αποτραβήχτηκε επειδή όπως είπε, δεν αισθανόταν πολύ καλά και ετοιμαζόταν για ένα μεγάλο ταξίδι. Στην άλλη κοπέλα έκανε εντύπωση πως ο αδελφός της θα την άφηνε να κάνει κάτι τέτοιο στην κατάσταση που ήταν, αλλά δεν είπε τίποτα.


Αφού μίλησαν λίγο για τα παλιά, η άρρωστη κοπέλα είπε ότι ήρθε η ώρα να φύγει. Λίγο πριν βγει από την πόρτα γύρισε και έδωσε στην φίλη της ένα μικρό κουτάκι. Όταν το άνοιξε η κοπέλα βρήκε μέσα ένα κουμπί, από το φόρεμα που φόραγε η άρρωστη φίλη της εκείνη την στιγμή. Την ευχαρίστησε για το δώρο χωρίς να της πει τίποτα μιας και ήξερε ότι η κοπέλα ήταν πάντα λίγο παράξενη. Τελικά η κοπέλα απομακρύνθηκε περπατώντας ώσπου σε μια στροφή του δρόμου την έχασε από τα μάτια της. Η ώρα ήταν δυο παρά τέταρτο.

Την άλλη μέρα η κοπέλα αποφάσισε να πάει να δει πως ήταν η φίλη της πριν από το ταξίδι που θα έκανε αλλά στο σπίτι βρήκε μονό τον αδελφό της. Της είπε ότι η αδελφή του είχε πεθάνει το προηγούμενο βράδυ γύρω στις έντεκα. Σοκαρισμένη η κοπέλα του είπε τι έγινε το βράδυ στο σπίτι της αλλά εκείνος όπως ήταν φυσικό, την πέρασε για τρελή. Τότε ήταν που η κοπέλα θυμήθηκε το δώρο της φίλης της και όταν το είδε ο αδελφός της σοκαρίστηκε. Όπως είπε, πραγματικά το κουμπί ήταν από το φόρεμα που το είχαν φορέσει στην αδελφή του, για να την κηδέψουν.

Η άτυχη κοπέλα, πίστεψαν ότι πήγε για τελευταία φορά (έστω και σαν φάντασμα) να δει την φίλη της που την αγαπούσε τόσο πολύ. Πολλές φορές η αγάπη είναι τόσο δυνατή, που δεν εμποδίζει τίποτα αυτόν που την νιώθει, ούτε ο ίδιος ο θάνατος.