Η γιαγιά δεν βιάζεται...

Πριν ένα χρόνο περίπου πέθανε η γιαγιά μου στην οποία είχα και μου είχε πολύ αδυναμία. Είχα και το όνομα της βλέπεις.Ήταν πολύ άρρωστη και όμως μία βδομάδα πριν πεθάνει άρχισε προς έκπληξη όλης της οικογένειας, να επιμένει να κατέβει στην Αθήνα να μας δεί.Τελικά ήρθε με τον παππού μου, μας είδε και μια βδομάδα μετά που ο πατέρας μου τους πήρε για να τους ανεβάσει στο χωριό, η γιαγιά μου ξεψύχησε μόλις φτάσανε σπίτι. Ήξερε ότι θα πεθάνει και ήθελε να μας δει για τελευταία φορα. Μόλις
εκπλήρωσε την επιθυμία της μπόρεσε να πεθάνει ήσυχη. Για τον επόμενο ένα μήνα περίπου εγώ και η αδερφή μου τη βλέπαμε συνεχώς μέσα στο σπίτι κυρίως το βράδυ και τα ξημερώματα. Επίσεις ερχότανε στον ύπνο μας και μας συμβούλευε, μας έλεγε να προσέχουμε τους γονείς μας και μας έλεγε ότι πάντα θα μας προστατεύει. Ακούγεται τρελό και όμως έτσι είναι. Είχα τρελαθεί και φοβόμουνα το βράδυ να σηκωθώ από το κρεββάτι από το
φόβο   μην τη δώ όπως είχε γίνει τόσες φορές. Το περίεργο είναι οτι η γιαγιά μου εκτός απο τον   πατέρα μου είχε άλλα 4 παιδιά και όμως δεν εμφανίστηκε ούτε σε έναν! Ούτε καν στα άλλα της εγγόνια. Λίγο πρίν το μνημόσυνο της σταμάτησε κάποια στιγμή να εμφανίζεται, καμιά φορά όμως ακόμα τη βλέπω στον ύπνο μου να μου μιλάει.Μπορεί να φαίνεται τελείως κουφό σε όποιον το διαβάζει αυτή τη στιγμή και όμως έτσι είναι.