Δεν είναι ιστορία ακριβώς αλλά ένα είδος πειράματος που έκανα μαζί με δύο φίλους μου πριν από 10 περίπου χρόνια. Μας λέγανε ότι στα νεκροταφεία υπάρχουν ήχοι που εμείς δεν μπορούμε να τους αντιληφθούμε και πως αν θέλουμε να τους ακούσουμε πρέπει να πάμε ένα βράδυ με ένα κασετόφωνο και στην είσοδο του μικροφώνου να συνδέσουμε ένα διπολικό κλειστό μικρόφωνο (αν το λέω καλά, δηλαδή με ενωμένο το L και το R μεταξύ τους για να μην λαμβάνει κανέναν ήχο). Το κάναμε και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό, ακούγαμε διάφορους ήχους που με το αυτί μας δεν ακούγαμε, περπατήματα, φωνές και το ποιο τρελό κάποιος σαν να φωνάζει τον Κώστα (τον ένα από τους δύο φίλους μου). Δυστηχώς ο Κώστας μετά από μια εβδομάδα πέθανε σε ατύχημα έξω από το νεκροταφείο. Ο άλλος φίλος μου που τόλμησε μετά από καιρό να επαναλάβει το ίδιο πράγμα λέει πως ακούει τον Κώστα να κλαίει. Εγώ πάντως έχω χεστεί πάνω μου και ούτε απέξω δεν περνάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.