Οι Εβραίοι.

Λοιπόν θα σας πω και εγώ μια ιστορία που μου την είπε η γιαγιά και είναι άκρος αληθινή. Ήταν γύρο στο 49 με 50 όταν συνέβη το περιστατικό και η γιαγιά μου ήταν 5 ετών. Το περιστατικό συνέβη στην περιοχή που έμενε στο δήμο Ταύρου, στα σφαγεία όπως λέγανε την περιοχή, και μάλιστα από ότι μου είπε τότε την λέγανε και Γερμανικά γιατί εκεί υπήρχαν καμένα σπίτια των Γερμανών.
Τέλος πάντων για να μπω και στο θέμα ήταν λίγο πριν νυχτώσει, η γιαγιά μου με τα αλλά παιδιά έπαιζαν κρυφτό σε μια αλάνα. Όπως ήταν η αλάνα από πίσω της υπήρχαν τα σπίτια που μένανε εκεί οι κάτοικοι και από μπροστά υπήρχαν κάτι ευκάλυπτοι και πίσω από τους ευκαλύπτους ένα ρεματάκι και ποιό πίσω από το ρεματάκι σε ένα ανάχωμα ήταν οι γραμμές του τρένου. Στους ευκαλύπτους τώρα οι γυναίκες είχαν κρεμάσει σχοινιά για να κρεμάνε τα ρούχα. Όπως λοιπόν έπαιζαν τα παιδιά ξαφνικά βλέπουν στα σχοινιά ανθρώπους κρεμασμένους που όμως κρατούσαν τα σχοινιά, δηλαδή δεν ήταν κρεμασμένοι από τον λαιμό. Όταν το είδαν αυτό τα παιδιά φοβήθηκαν αλλά δεν νόμιζαν ότι ήταν φαντάσματα αλλά άνθρωποι, και συγκεκριμένα Εβραίοι, γιατί οι μεγάλοι τους έλεγαν ότι να προσέχουν να μην πηγαίνουν στους ευκαλύπτους γιατί υπάρχουν Εβραίοι και παίρνουν τα παιδιά. Όταν λοιπόν είδαν αυτό το θέαμα έμειναν εκεί κοιτάζοντάς το για λίγο και μετά έφυγαν και πήγαν και φώναξαν τους γονείς τους και τους είπαν ότι υπάρχουν Εβραίοι. Οι μεγάλοι λοιπόν ξεκίνησαν να πάνε να δουν και από πίσω τους και τα παιδιά. Με το που φτάνουν και βλέπουν τους ανθρώπους πάγωσαν όλοι, κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει. Τι να κάνουν, πάνε και φωνάζουν τον αστυφύλακα και τον παπά. Με το που βλέπει ο παπάς τους ανθρώπους αρχίζει και ψέλνει και οι κρεμασμένοι μπροστά στα μάτια τους αρχίζουν και λιώνουν σαν κεριά και να εξαφανίζονται. Αυτό ήταν και δεν ξανά έγινε τίποτα.