Ο Διάολος Ή Απλώς Ένας Τρελός;

Ακούστε και μια άλλη λίγο εξωπραγματική αλλά ωστόσο καλή και νομίζω τρομακτική. Μου είπαν πως είναι αληθινή αλλά τα συμπεράσματα δικά σας. Λοιπόν το σκηνικό διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Ελλάδας κάπου στην 10ετία του 60. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος και μία οικογένεια που αποτελούνταν από τρία άτομα (μητέρα, πατέρας και γιος περίπου στα 15-16) ετοιμάζονταν να αλλάξει τον χρόνο. Λίγο πριν την αλλαγή η μητέρα λέει να κατέβει στο υπόγειο για να φέρει την βασιλόπιτα, κατεβαίνοντας τις σκάλες, στο τελευταίο και μεγαλύτερο σκαλί λόγω του παγετού που επικρατούσε εκείνες τις ημέρες γλιστρά και πέφτει σπάζοντας μάλλον το ένα της πόδι.
Έτσι πατέρας και ο γιος αποφασίζουν να την πάνε στο νοσοκομείο το οποίο είχε ξεκινήσει να λειτουργεί (θεωρητικά) μία ημέρα πριν, το οποίο όμως λόγω της ημέρας και λόγω της μη πρόσληψης του αναλόγου προσωπικού παρέμενε κλειστό και έρημο. Οι άντρες της οικογένειας ανάλαβαν να κουβαλήσουν την τραυματισμένη γυναίκα από τους 2 ώμους, φτάνοντας στο νοσοκομείο κατάλαβαν την κατάσταση που επικρατούσε από το σκοτάδι που υπήρχε αλλά η μητέρα επέμενε να ψάξουν μήπως υπάρχει κάποιος γιατρός. Έτσι πέρασαν την γυάλινη πόρτα και άρχιζαν να διασχίζουν τον μακρύ μισοσκότεινο διάδρομο του νοσοκομείου μπαίνοντας στους θαλάμους για να βρουν γιατρό. Ανέβηκαν στον 2 όροφο τίποτα, στον τρίτο πάλι τίποτα έτσι αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω, Καθώς περπατούσαν αργά συς διαδρόμους άκουγαν ένα σταθερό τακ τακ τακ σαν βήματα πίσω τους. Στην αρχή ήταν τόσο σιγανό που δεν έδωσαν σημασία, στην συνέχεια όμως καθώς κατέβαιναν τους ορόφους άκουγαν πιο δυνατά και ενώ είχαν φτάσει στο ισόγειο αρκετά μέτρα πριν την έξοδο οι ήχοι αυτοί ήταν πολύ δυνατοί και κατάλαβαν ότι κάτι τους ακλουθούσε. Ο πατέρας αποφάσισε να γυρίσει να κοιτάξει. Μετά είπε ήρεμα, αλλά φοβισμένα στους δικούς του να ανοίξουν το βήμα τους. Όταν το έκαναν αυτό τα βήματα ακουγόταν πιο δυνατά, ο πατέρας γυρνά, βλέπει και στην συνέχεια η οικογένεια τρέχει πιο γρήγορα (όσο γρήγορα μπορούσε με την τραυματισμένη μητέρα) και όσο αυτοί έτρεχαν τόσο και αυτός που τους ακλουθούσε άνοιγε το βήμα του. Λίγο πριν την έξοδο ένιωθαν σχεδόν την ανάσα αυτού που τους κυνηγούσε, και τελικά μόλις που πρόλαβαν να βγουν από το νοσοκομείο και να κλείσουν την πόρτα σωτήρια. Τελικά αυτό που τους κυνηγούσε ήταν ένα απομεινάρι από την προηγούμενη χρήση του νοσοκομείου αυτού που ήταν ψυχιατρική κλινική, ήταν ένας άνθρωπος που είχε πόδια ζώου (δεν ξέρω αν ήταν αληθινά ή ψεύτικα) και κάτι σαν κέρατα που επίσης δεν ξέρω αν ήταν αληθινά ή όχι.